Όλους κάπου μας έστελναν οι γονείς μας για να μάθουμε «πώς βγαίνει το ψωμί». Γνώριζαν, με μια έμφυτη σοφία, ότι μέσα στην ανεμελιά του καλοκαιριού, τους μήνες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, τα παιδιά τους, πέρα από το παιχνίδι και τη διασκέδαση, θα έπρεπε να κάνουν και ασκήσεις προετοιμασίας για τη ζωή των… μεγάλων, που τα περίμενε τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Η έννοια της ευζωίας των παραγωγικών ζώων απασχολεί πλέον σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες – καταναλωτές, που θέλουν να είναι βέβαιοι ότι τα προϊόντα ζωικής παραγωγικής που φτάνουν στο πιάτο τους προέρχονται από εκτροφές, όπου οι παραγωγοί σέβονται και φροντίζουν τα ζώα, εξασφαλίζοντας συνθήκες που δεν προσομοιάζουν σε στυγνή βιομηχανοποιημένη εντατικοποίηση, αλλά που επιτρέπουν στα ζώα να εκφράζουν ελεύθερα τη συμπεριφορά που τους υπαγορεύει η φύση τους.

Όταν τα επιστημονικά δεδομένα μετατρέπονται στη βασική πρώτη ύλη διχασμού των κοινωνιών.

Αυτές τις μέρες καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε τίποτα και πως για να γίνουμε κάτι, θα πρέπει να ακολουθήσουμε το θείο πρότυπο: να αγαπάμε, να μαρτυρούμε, να συγχωρούμε, να βοηθούμε.

Ο Έλληνας διαχρονικά τέτοιες μέρες δεν λειτουργεί ως ευκολόπιστος καταναλωτής, αλλά ως πείσμων συνεχιστής της ελληνορθόδοξης παράδοσης, γεγονός που διαλύει διχασμούς και εκπέμπει μηνύματα ενότητας, που τόσο ανάγκη τα έχουμε, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε.

Η πελατειακή λογική, που ως γάγγραινα σαπίζει εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σώμα της χώρας, εμφανίζεται ως προέκταση σε αυτού του είδους τις χυδαίες συμπεριφορές των επιμέρους ισχυρών, καθιστώντας την ευνοιοκρατία κοινωνική κουλτούρα στον αθλητισμό, στις τέχνες, στα γράμματα κι όπου αλλού.