Ζωή χωρίς Θεό
Το χθεσινό «Χριστός Ανέστη» ήταν ίσως το πιο διαπεραστικό των τελευταίων χρόνων. Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά περιορισμών, βιώνουμε όλοι μας από μακριά τη Μεγάλη Εβδομάδα, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ιντερνετικά. Οι ανάγκες προστασίας του πληθυσμού κρατούν άλλη μια χρονιά άδειες τις εκκλησίες κι οι πιστοί φτάνουν μέχρι τις αυλές τους, για να ψάλουν, να προσευχηθούν, να αφουγκραστούν το θείο δράμα.
Στα δικά μου μάτια, όπως πιστεύω και στα μάτια πολλών, αυτή είναι η ετήσια συνάντησή μας με το θείο. Είναι η βδομάδα που ζούμε με περισυλλογή και περίσκεψη. Που μετράμε πραγματικά το μπόι μας. Είναι η βδομάδα που υπενθυμίζει την ελαχιστότητά μας.
Όταν ακούς τον μητρικό σπαραγμό «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;», να βγαίνει από το στόμα της Παναγίας, της μάνας που έχεις ακουμπήσει την κάθε σου ελπίδα – «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου» – την ίδια στιγμή ζεις την ψυχρολουσία του ανθρώπου μπροστά στο θείο δράμα.
Είναι αυτός ο καταιονισμός θλίψης τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, που μας προσγειώνει, μας ταρακουνά, μας κάνει να αναθεωρούμε και να επανασχεδιάζουμε με σύνεση, χωρίς αλαζονεία και αδηφαγία, χωρίς πλεονεξία.
Αυτές τις μέρες καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε τίποτα και πως για να γίνουμε κάτι, θα πρέπει να ακολουθήσουμε το θείο πρότυπο: να αγαπάμε, να μαρτυρούμε, να συγχωρούμε, να βοηθούμε. Αυτά είναι τα φάρμακα, αυτή η στάση φέρνει κοντά τους ανθρώπους, ακόμη και σε περιόδους σαν αυτές που ζούμε, καραντίνας, αποστάσεων, αντικοινωνικότητας.
Αυτό λοιπόν το μεγαλείο της Μεγάλης Εβδομάδας για δεύτερη χρονιά το ζούμε υπό όρους.
Έστω κι έτσι όμως, με το χθεσινό, έστω και πρόωρο, «Χριστός Ανέστη» ξανασυναντηθήκαμε με τον Θεό. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς Θεό. Ζήσαμε την λυτρωτική έξοδο από το θείο δράμα και κάναμε παραλληλισμούς ελπίδας στη δική μας ζωή. Ξαναπιστέψαμε!
Αυτή είναι η πραγματική επιστροφή μας στην κανονικότητα.
Όχι το άνοιγμα της εστίασης και του τουρισμού…
Αυτή είναι η νέα ελπιδοφόρα κανονικότητα.
Η ανάταση του πνεύματος και της ψυχής μας..
Ο παιάνας που ξεπηδά από τον βυθό μας, στο άκουσμα του «Χριστός Ανέστη»!
Χρόνια πολλά!
Καλό Πάσχα!
