Βαφτιστήρι
Η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να συνεχίσει να συμπεριφέρεται όπως το βαφτιστήρι, που περιμένει κάθε Πάσχα τη λαμπάδα από τη νονά, να περιμένει κάθε Σεπτέμβριο πρωθυπουργό και υπουργούς να της προσφέρουν… δώρα. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή την κινούμενη… αδράνεια. Ο ανασχεδιασμός των προοπτικών και των στρατηγικών της πόλης και της ευρύτερης περιοχής είναι πια αναγκαίος.
Πάνω από δύο δεκαετίες κυνηγάμε την ουρά μας. Το όποιο στρατηγικό αναπτυξιακό σχέδιο υπάρχει μυρίζει ναφθαλίνη, καθώς συμπεριλαμβάνει εμπνεύσεις 20 και 30 χρόνων πριν, που δυστυχώς παραμένουν επίκαιρες, αφού ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.
Μήπως τελικά είναι βολική αυτή η αδράνεια, καθώς συντηρεί για δεκαετίες μια ανεκπλήρωτη ατζέντα, ένα ανοιχτό πεδίο διεκδικήσεων,για αυτούς που ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα στην πόλη, ώστε και την παρουσία τους να δικαιολογούν, αλλά και την πολιτική τους μακροημέρευσηνα διασφαλίζουν; Μήπως το μπλοκάρισμα μεγάλων έργων ανατροφοδοτεί τελικά την ισχύ αυτών που υποτίθεται το καταγγέλλουν; Άλλη εξήγηση δεν μπορεί εύκολα να υπάρξει. Δεν είναι δυνατόν όλοι όσοι τις τελευταίες δεκαετίες συνιστούν το πολιτικό προσωπικό της πόλης να μην είναι τόσο ικανοί, ώστε να υλοποιηθεί έστω και ένα ελάχιστο από αυτά που έχουν εξαγγελθεί, μελετηθεί, δημοπρατηθεί ή κι έχουν ξεκινήσει..
Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση, ένας τέτοιος προβληματισμός θα πρέπει να απλωθεί στην πόλη. Μέσα από τις απαντήσεις που θα δώσει μια τέτοια εσωτερική αναζήτηση θα γεννηθούν νέες προτάσεις, αλλά κυρίως θα προκύψει μια άλλη, νέα μεθοδολογία υλοποίησης, που είναι και το κυρίαρχο ζητούμενο. Κι αυτό μας αφορά όλους. Και τους πολιτικούς, αλλά και τους πολίτες.
Με περισσότερη διαβούλευση, με προτάσεις και κριτική. Κυρίως κριτική. Να φροντίσουμε όλοι ώστε να πάψει το φαινόμενο οι δημόσιες σχέσεις, το καλαμπούρι και οι χαριεντισμοί να σκεπάζουν ολιγωρίες , αβελτηρίες, ανεπάρκειες και καθυστερήσεις. Νοοτροπίες και πρακτικές να γκρεμιστούν, όχι να θιγούν πρόσωπα. Δεν μπορεί η αβρότητα να εκλαμβάνεται ως επιβράβευση, ούτε όμως και η κριτική να θεωρείται ύβρις.
Η πόλη θα πρέπει να αρχίσει να συνομιλεί φωναχτά και να πάψει να συνομολογεί μουρμουρητά.
Κι αντί να περιμένει κάθε χρόνο τη… λαμπάδα, να παραγγέλνει η ίδια τα ρούχα και τα παπούτσια που ήδη έχει επιλέξει..
Δημοσιεύτηκε στη Thessnews στις 12/9/2020
